اگر نارسایی میترال دارم:

بیمارانی که نارسایی میترال دارند، باید در دوره های منظم وضعیت نارسایی شان را پایش کنند تا در صورت نیاز به درمان، به موقع اقدام شود.

زمان بندی این دوره ها بسته به شدت بیماری، میزان بزرگی بطن چپ و علائم است.

·      بیمارانی که نارسایی خفیف دارند و سایز و عملکرد بطن چپ نرمال است، باید هر سه تا پنج سال اکوکاردیوگرافی انجام دهند.

·      بیمارانی که نارسایی متوسط دارند باید هر یک تا دو سال اکوکاردیوگرافی انجام دهند.

·      بیمارانی که نارسایی شدید دارند باید هر شش ماه تا یک سال اکوکاردیوگرافی انجام دهند. همچنین در این بیماران در صورتی که علامت جدیدی بروز کرد یا شدت علامت تغییر کرد یا سایز بطن چپ در حال افزایش بود باید زودتر از شش ماه اکوکاردیوگرافی انجام دهند.

اگر نارسایی میترال دارم میتوانم ورزش کنم؟

طبق آخرین بررسی ها برای افرادی که همه شرایط زیر را داشته باشند نیاز به محدودیت ورزشی و فعالیتی نیست:

1.    هیچ علامتی از نارسایی میترال نداشته باشند.

2.    ریتم طبیعی قلب داشته باشند

3.    اندازه دهلیز و بطن چپ طبیعی باشد

4.    فشار شریان ریوی طبیعی داشته باشند

در صورتی که یک یا چند مورد از موارد بالا در فرد صدق نکند، برای اینکه بداند میتواند در فعالیت های ورزشی شرکت کند یا نه باید توسط پزشک معاینه شود و طبق دستور پزشک اجرا کند.

به ورزشکارانی که نارسایی میترال دارند توصیه میشود سالانه معاینه فیزیکی، اکوکاردیوگرافی و تست ورزش انجام دهند تا بدانند چه سطح از فعالیت برایشان بی خطر است.

نارسایی میترال دارم و قصد باردار شدن دارم:

زنانی که دچار نارسایی مزمن میترال به میزان خفیف یا متوسط هستند، معمولا با حاملگی دچار افزایش خطر بیماری نمیشوند. اما در مقابل بیمارانی که دچار فرم شدید این بیماری هستند، به خصوص زمانی که علامت دار شده اند، با شروع حاملگی خطر پیشبرد مشکلات و پیچیدگی های بیماری بیشتر میشود.

زنانی که دچار این بیماری هستند بهتر است قبل اقدام به باردار شدن در رابطه به فواید و مضرات بارداری با پزشک خود مشورت کنند تا اگر نیاز به جراحی ترمیم یا تعویض دریچه دارند، پیش از باردار شدن انجام شود.

جراحی ترمیم یا تعویض دریچه میترال در طول بارداری مگر در موارد اورژانسی توصیه نمیشود.

همزمانی نارسایی میترال و ریتم فیبریلاسیون دهلیزی (AF):

بیمارانی که نارسایی مزمن میترال دارند ممکن است در سیر بیماری خود دچار اختلال ریتم و ضربان قلبی شوند که به آن فیبریلاسیون دهلیزی گفته میشود. در این نوع ضربان، قلب به طور نامنظم و سریع منقبض میشود. در نتیجه بیمار دچار احساس تپش قلب و نبض نامنظم میشود. در طی این ضربان میزان خون کمتری به کل بدن پمپ میشود که این مساله باعث نگرانی مضاعف در بیماران نارسایی میترال میشود که به خودی خود ، مشکل خونرسانی کمتر به بدن را از پیش داشتند.

همچنین این نوع ضربان به علت افزایش احتمال ایجاد لخته، با فرستادن لخته به نقاط مختلف میتواند باعث بروز آمبولی ریه (لخته در شریان های ریه) و یا سکته مغزی (لخته در شریان های مغز) در فرد شود.

بیماران نارسایی میترال که دچار ریتم AF هستند، با دارو تحت درمان قرار میگرند تا میزان انعقاد خون کمتر شود و در مواردی دارویی برای تنظیم ضربان به آن ها داده میشود.

بعد از شروع درمان دارویی در این بیماران، اغلب به آن ها پیشنهاد میشود که پیش از بروز بزرگی دهلیز چپ تحت عمل جراحی ترمیم یا تعویض دریچه میترال قرار گیرند. تاخیر در عمل جراحی، بازگرداندن ریتم AF بیمار به حالت نرمال را سخت تر میکند.