وظیفه دریچه میترال این است که به هنگام انقباض بطن چپ، به طور کامل بسته شود تا خون از حفره بطن چپ، بدون پس زدن به حفره قبلی یعنی دهلیز چپ، وارد آئورت شود.

نارسایی دریچه میترال بیماری شایعی است که به علت ناکفایتی دریچه در بسته شدن کامل ایجاد میشود. بدین صورت که با هر بار انقباض بطن، مقداری از خون به جای حرکت به جلو، به درون دهلیز پس زده میشود. در نتیجه میزان خونی که به درون آئورت برای خون رسانی به همه بدن پمپ میشود کاهش می یابد.

در صورتی که این میزان ناکفایتی خفیف باشد و پیشرفت نکند برای بیمار پیامد خاصی نخواهد داشت.

اما در صورتی که این میزان به متوسط یا شدید برسد، به ناچار بطن چپ باید با قدرت بیشتری منقبض شود تا بتواند خون را به همه قسمت های بدن برساند. این اضافه کاری بطن چپ به مرور زمان باعث تغییراتی در ماهیچه قلب و تغذیه آن میشود. بروز این تغییرات بسته به علت بروز بیماری و شدت نارسایی، میتواند بین چند سال تا چند دهه طول بکشد.

تغییرات بدین صورت است که ابتدا (مانند تمرین اضافه بر روی هر ماهیچه از بدن، مثل وزنه برداری) ماهیچه قلب به علت کار بیشتر، بزرگ میشود. تا اینجا شاید مشکلی برای بیمار ایجاد نشود و نیاز به عمل هم پیدا نمیکند.

اما اگر این کار اضافه تحمیلی ادامه یابد، عضله قلبی ضعیف میشود و تحلیل میرود. به دنبال عملکرد ضعیف عضله، خون به خوبی به بیرون از قلب (آئورت) پمپ نمیشود و هر بار مقداری خون در قلب باقی میماند. در نتیجه قلب هر بار مقداری بزرگتر میشود.

با بزرگتر شدن و انقباض ناکافی بطن چپ، مقدار خون پس زده شده به دهلیز نیز بیشتر شده و دهلیز نیز بزرگتر میشود. در این مرحله ریتم قلب نیز به هم میریزد و خون از دهلیز به ریه پس زده میشود و باعث بروز فشار خون ریوی میشود. این تغییرات به مرور پیش میروند و هرچه پیشرفت میکنند، غیر قابل بازگشت میشوند.

قلب در این حالت نارسا میشود و بیمار دچار علائم نارسایی قلبی از جمله تنگی نفس ابتدا در حالت فعالیت و در فرم پیشرفته حتی در حالت استراحت میشود.